Wat een ellende! Ik lig in bad. Het is zaterdagmiddag. Een dag na de vierde chemo van mijn AC-T kuur. Wat een hel! Ze zijn net langs geweest met de Neulasta-injectie. Die zorgt ervoor dat er sneller witte bloedcellen worden aangemaakt. Zo kan ik de chemo’s korter op elkaar aan, waardoor ze mogelijk meer impact hebben op de tumorcellen. Maar wat een rotspul is dat zeg.

Ik ben van ellende in bad gaan liggen. Dat is de enige manier om de pijn die door mijn nek en rug trekt nog een beetje aan te kunnen. Ik weet dat die verlichting weg is op het moment dat straks het bad weer uitstap. Of nou ja…stap.. het lijkt meer op kruipen. Door de misselijkheid en duizeligheid van de chemo kan ik soms nauwelijks op mijn benen staan (zie ook Die trap lijkt wel een berg). Terwijl ik daar in bad lig te wachten tot de tijd verstrijkt kan ik eigenlijk alleen maar huilen. Wat een kankerzooi dit, letterlijk. Ik was zo blij dat deze vierde chemo ook de laatste zou zijn van dit type. Maar tegelijkertijd zag ik er meer tegenop dat de drie voorgaande keren. De eerste keer overviel de ellende me en had ik geen idee wat me overkwam en hoe erg het nog ging worden. Nu bij de vierde keer weet ik dit wel en dat maakt het misschien nog wel moeilijker, weten wat je nog te wachten staat. Ik voel me namelijk gigantisch ellendig, als de meest nare kater aangevuld met enorme pijn en ik weet dat het pas zaterdag is. Morgen zal het nog erger zijn. ‘Ik kan dit niet meer’, hoor ik mezelf denken. Ik ben moe gestreden en wil niet meer. Godzijdank is dit de laatste. Ik denk dat ik een vijfde niet meer zou trekken. Sterker nog… ik denk dat ik dan liever dood zou gaan. Ik schrik van deze gedachte. De tranen springen in mijn ogen bij de realisatie dat ik mijn levenslust aan het verliezen ben.

Als ik dit nog een vijfde keer zou moeten doorstaan, zou ik liever dood gaan.

Ik laat de tranen over mijn wangen glijden en zak langzaam onder water. Laat de tijd alsjeblieft sneller gaan. Was het maar woensdag. Dan zou het ergste voorbij zijn. De tijd gaat te midden van deze hel zo verschrikkelijk langzaam. Ik lig pas 10 minuten in bad. Hoeveel minuten moet ik nog tot woensdag? Of uren? Ik kan het niet berekenen. Mijn hoofd doet het niet meer. Ik kan alleen maar liggen en wachten. Hopen dat ik de slaap straks kan vatten, zodat het sneller woensdag wordt.
Tot die tijd kan ik het mezelf alleen maar zo comfortabel mogelijk maken en proberen om niet te veel mee te gaan met de nare gedachten die mijn hoofd produceert. Alles is tijdelijk.
________________________________________________________________________________________________________________

De fysieke ellende van de behandelingen tegen kanker kan enorm overweldigend zijn. Bij Kracht na Kanker snappen we dat en helpen we je om je leven na kanker weer op de rit te krijgen. Wil je weten waar jij staat in jouw herstel na kanker? Neem contact met ons op.

Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.