Nu de periode van behandelingen tegen kanker alweer een tijd achter me ligt, heb ik gelukkig niet meer zo vaak last van de angst om dood te gaan. Toch popt die doodsangst af en toe nog wel eens op. Laatst nog, toen ik droomde dat de kanker terug was, of vorig jaar toen een vriendin van mij overleed aan kanker.

Op dat soort momenten grijpt de angst voor de dood me uit het niets bij de keel. Dat voelt, bij mij althans, alsof je niet goed meer kunt ademen. Deze momenten waarop ik herinnerd wordt aan mijn eigen sterfelijkheid brengen me terug naar het moment dat ik hoorde dat ik kanker had. Het is nauwelijks te beschrijven hoe intens dit voelt, je ervaart doodsangst in elke vezel van je lichaam; benauwend en drukkend. Bij mij voelt het als een gigantische spanning die in mijn buik begint en uitstraalt naar elke uithoek van mijn lichaam, totdat elke cel in mij ermee gevuld lijkt te zijn. Ik word superalert, wat na een tijdje enorm vermoeiend is. Nee, het is absoluut geen aangename gewaarwording; doodsangst.

De doodsangst grijpt me soms uit het niets bij de keel.

Ik merk op dat moment van intense angst dat er in mij een soort oermechanisme in werking treedt, het welbekende Fight – Flight – Freeze. Wanneer we geconfronteerd worden met acuut levensgevaar schakelt ons brein automatisch over naar 1 van deze 3: Vechten – Vluchten – Bevriezen.
Op het moment dat de doodsangst me naar de keel vliegt, stokt mijn ademhaling een moment en verkrampen mijn spieren terwijl de adrenaline door mijn lichaam giert. Ik bevries, ik doe even helemaal niks. Zelfs niet met mijn ogen knipperen. Ik word zo stil mogelijk in de hoop dat het onheil aan mij voorbij trekt. Helaas werkt dat met kanker niet zo. Na deze primaire reactie van mijn lichaam – de Freeze – die in een split second plaatsvindt, komen ook de opties Fight en Flight tot mijn bewustere handelingsmogelijkheden. Ik voel de neiging om weg te kruipen onder een dekentje op de bank, de neiging om te vluchten. Ik realiseer me dat dat niet gaat helpen om van de levensbedreigende situatie en de bijbehorende angst af te komen. Uiteindelijk kies ik voor de optie Fight. Ik ga iets aan de huidige situatie doen. Maken dat de levensbedreigende situatie verdwijnt, tenminste laten we hopen dat dat de uitkomst is. Ik kies ervoor om niet bevroren te blijven zitten. Ik kies ervoor om niet onder dat dekentje weg te kruipen. Ik kies ervoor om me te laten behandelen met de middelen die er in de medische wetenschap voorhanden zijn. En ik kies ervoor om die ongetwijfeld zware periode strijdbaar het hoofd te bieden. Hoe me dat afgaat lees je in mijn volgende blog.
________________________________________________________________________________________________________________

Wanneer we situaties meemaken die ons herinneren aan eerdere doodsangst, kan ons lichaam reageren alsof die doodsangst weer actueel is. Je verkrampt, begint te zweten of moet huilen. Wanneer we deze spanning niet uit ons lijf weten te laten blijft deze stress in ons systeem rondzingen met alle gevolgen vandien, waaronder (chronische) vermoeidheid, terugkerende angst, uitgeputte bijnieren en soms zelfs burn-outklachten.

Hoe breng jij je lichaam weer tot rust op het moment dat (oude) doodsangst wordt getriggerd? In het herstelprogramma van Kracht na Kanker leren we je hoe je dit doet.
Wil je hier meer over weten en ontdekken of dit jou zou kunnen helpen? Stuur een berichtje naar hanneke@krachtnakanker.com

Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.