‘Ho, stop! Niet knuffelen, niet te dichtbij komen!’ Het is al bijna gewoon geworden. Gelukkig zitten we nu allemaal in hetzelfde schuitje en kunnen we dit gemis aan menselijk en fysiek contact met elkaar delen.
Hoe anders en eenzaam was dat toen ik, nog voor Corona, aan de chemo zat.

In die tijd ging ik niet met het OV, ik mocht niet zwemmen en ik meed de drukke gangpaden in de supermarkt. Ik had zo’n verzwakte weerstand dat een simpele verkoudheid roet in het eten kon gooien. Ik moest mezelf isoleren van anderen.
Dat maakte dat ik me alleen voelde. Voor mijn gevoel stond ik buiten de maatschappij. Terwijl iedereen elkaar zag en sprak en knuffelde, moest ik bij elke stap die ik deed oppassen dat ik niet te dicht bij anderen in de buurt kwam. In de supermarkt was ik vooral bezig met ‘hoe druk is dit gangpad, pas ik er nog veilig bij’. Wanneer mensen me kwamen bezoeken om me bij te staan in de zware tijd van het ziek zijn, konden ze me niet knuffelen of een arm om me heen slaan als ik het zwaar had. Een pittig gemis voor iemand zoals ik, die van knuffelen houdt en die de steun eigenlijk heel hard nodig had.
Moet je je voorstellen dat de coronamaatregelen alleen voor jou gelden. Je vrienden omhelzen elkaar lachend in de kroeg, terwijl jij thuis op de bank zit om te voorkomen dat je een potentieel dodelijk virus oploopt.

“Stel je voor dat
de coronamaatregelen alleen voor jou gelden.”

Het was zwaar om me fysiek en mentaal zo slecht te voelen (hoe slecht, lees je in volgende blogs van Hanneke vertelt…) en het was helemaal zwaar om me daarin niet getroost te voelen op de manier waarop ik normaal door vrienden en familie gesteund werd. Het was een harde confrontatie met mezelf en met de werkelijkheid van dat moment.
Maar zoals met zoveel confrontaties geldt ook hier: ik heb er enorm veel van geleerd. Ik heb mezelf en mijn emoties echt leren kennen. Ik heb ook geleerd hoe ik op zo’n manier met die emoties kan omgaan dat ze me niet overspoelen, maar juist een nuttige functie hebben. Met als gevolg dat ik me vrijer en krachtiger voel dan ooit tevoren. Hoe ik dat stuk van mezelf dankzij de kanker heb teruggevonden lees je in mijn andere blogs.

Zoals mijn stilstand en eenzaamheid in tijden van chemo hebben geleid tot bezinning en (zelf)inzicht. Zo ga ik ervan uit dat dit ook geldt voor deze periode van Corona. Het ding met persoonlijke groei is: de mogelijkheid is er altijd. Onder elke vorm van tegenslag zit een voedingsbodem voor groei verscholen. De vraag is: ga je er naar op zoek? Ben jij bereid om met je aandacht bij het moment te blijven, ook als dat oncomfortabel of zelfs pijnlijk is? Want alleen met je aandacht in dat moment kun je zien waar de mogelijkheid tot groei zit. Wanneer je Netflix kijkt of jezelf afleidt met je werk, zal jouw persoonlijke ruimte voor groei niet in je gezichtsveld treden.
Ik moedig je aan om in deze periode van stilstand en isolatie tijd te nemen voor bezinning. Vertraag en ontdek wat jij kunt leren.

“Onder tegenslag
schuilt een voedingsbodem voor groei.”

________________________________________________________________________________________________________________________

Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.