“Ik heb geen goed nieuws.” Met die opmerking van de oncoloog kantelde mijn wagentje over de top van de achtbaan en begon de vrije val.
In de 2 weken ervoor was het wagentje langzaam omhoog getakeld. De feiten hadden me gedwongen om aan boord te stappen van een achtbaanrit, die ik helemaal niet wilde maken. Ik hou niet van achtbanen.
Het begon allemaal met de ontdekking van een knobbeltje in mijn borst in de zomer van 2018. Ik kan me nog precies herinneren hoe dat ging:

Ik lig op mijn rug in het gras heerlijk te genieten van de zon. Zomaar ineens beweegt mijn rechterarm zich naar mijn linkerborst. Ik heb het zelf niet bewust door, totdat mijn hersenen ineens iets geks registreren. Een knobbeltje? “Kom eens!” roep ik naar mijn vriend. “Voel jij dit ook ?” Hij kijkt me aan en ik zie de serieuze blik in zijn anders zo vrolijke ogen. Tot dat moment voelde ik me er nog luchtig onder; het zal wel meevallen. Maar mijn vriend reageert heel anders.
‘Fasten your seat belts’. Ik voel de paniek langzaam tot me doordringen. Het zal toch niet? Maar ik heb altijd gezond geleefd! Toch? Nou ja, ik heb in mijn studententijd wel te veel gedronken, maar dat doet toch iedereen? Nee, het zal wel meevallen. Eerst maar gewoon naar de huisarts (op aandringen van mijn vriend), die zal me vast vertellen dat het iets onschuldigs is.
In de dagen erna ben ik me er extra van bewust dat ik genoeg beweeg, sport en gezond eet. Alsof ik daarmee kan onderhandelen over de uitkomst van de onderzoeken. Alsof ik daarmee de langzaam opkomende bries – die een storm van angst lijkt aan te kondigen – nog gauw kan afwenden.

En dan toch. Het slechte nieuws. De hoop dat het wel mee zal vallen spat uit elkaar. Het dringt tot me door dat komend half jaar mijn leven voornamelijk zal bestaan uit operaties, chemo, bestralingen en ziek zijn. Deze realisatie zorgt ervoor dat het laatste sprankje hoop in mij zich omzet in een groot gevoel van onzekerheid vermengd met angst en verdriet. Het drukt met al zijn zwaarte op mijn schouders en vult me van binnenuit; mijn buik, mijn borst, mijn hele lichaam komt onder een enorme spanning te staan. Het stijgt ook naar mijn hoofd en ik word er wazig van. Alsof ik elk moment kan flauwvallen.
Nee, nee, nee, niet ik, niet nu! We krijgen over een maand de sleutel van ons nieuwe huis. We zouden gaan verbouwen. En de vakantie in november, kan die nog wel doorgaan. Met de vriendengroep nog een laatste keer weg voordat iedereen kinderen krijgt. O fuck, kinderen… Kan ik straks nog wel kinderen krijgen?
Als een langzaam instortende muur zie ik mijn toekomst voor mijn ogen afbrokkelen. Heb ik eigenlijk nog wel een toekomst? Misschien ben ik volgend jaar wel dood. Dan laat ik mijn vriend achter met een leeg huis, zonder vriendin en kinderen. Een leeg huis dat we kochten met een toekomstbeeld voor ogen. De tranen springen in mijn ogen. Dit kan niet waar zijn! Dit gaat niet over mij. Dit wil ik niet.

Duizelig van verwarring en ontgoocheling lopen mijn vriend en ik het ziekenhuis uit. Buiten schijnt de zon en draait de wereld door alsof er niks aan de hand is. Er klopt niks van. De wereld is zojuist compleet veranderd. Mijn wereld is compleet veranderd. Mijn toekomst is compleet veranderd. Ik heb geen idee hoe mijn toekomst zal zijn en hoe lang die toekomst nog zal bestaan.
Alles in mij lijkt zich te willen verzetten tegen deze realisatie, maar ik weet dat verzet geen zin heeft. Pas als ik de situatie accepteer kan ik verder vanuit deze nieuwe realiteit. Zolang ik het niet accepteer zal ik vooral veel energie verliezen aan het verzet tegen de realiteit. Energie die ik heel hard voor andere dingen nodig ga hebben.

Ik besluit te accepteren. Het is zoals het is. Ik heb geen invloed op de huidige situatie, maar ik heb wel invloed op de manier waarop ik ermee omga. Ik ga er alles aan doen om hier doorheen te komen en er sterker uit te komen dan ik erin ga.

Ik geef mijn vriend een knuffel en voel de zon op mijn huid. Nog even een kort moment van ontspanning voordat het achtbaanwagentje naar beneden zal razen. We genieten samen van dit moment met voor ons een – nu nog – wazig zicht op een hobbelig parcours vol bochten, loopings en lanceringen.
________________________________________________________________________________________________________________________

Hoe doe je dat? De realiteit van je ziekte volledig accepteren. De professionals van Kracht na Kanker helpen je hier bij. Mail naar hanneke@krachtnakanker.com als je hier meer over wilt weten of behoefte hebt om er eens verder over te praten.

Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.